امروزه مدیریت در تمامیعرصهها و فعالیت هاي اقتصادي و اجتماعی، لازم و ضروري بوده و عنصري اجتناب ناپذیر در پیشبرد امور است. مدیریت مقصد، به عنوان یکی از مهم ترین عناصر در عرصۀ فعالیت هاي گردشگري، ایفا کنندة نقشی اساسی در دستیابی به توسعه و کسب اهداف در صنعت گردشگري است. این عنصر، به عنوان عاملی تعیین کننده در میزان رقابتپذیري مقصدهاي گردشگري، براي حفظ و پایداري منابع مختلف اجتماعی- فرهنگی، زیست محیطی و اقتصادي مقصد، عهدهدار وظایف مهمیاست. هدف از تحقیق حاضر، بررسی کیفیت مدیریت مقصد به عنوان عاملی براي کسب مزیت رقابتی، در 1388 – منطقۀ چابهار است. این پژوهش، به صورت پیمایشی و با ابزار پرسشنامه در بازة زمانی 1389 انجام یافتهاست. با استفاده از روش هاي آماري، متغیرهاي مربوط به مدیریت مقصد همچون بازاریابی، مدیریت بازدیدکننده، تحقیق و مطالعه، قیمت گذاري، کاربرد فناوري، همکاري بخش خصوصی و دولتی، مدیریت بحران و غیره، از دو جنبۀ اولویت و کیفیت، در منطقه مورد بررسی قرار گرفت. این مؤلفهها با توجه به مدل رقابت مقصد که توسط کراچ و ریچی ( 1999 ) ارائه شده، استخراج گردید. نتایج حاکی از آن است از اولویت نخست و مولفۀ « توسعه، بازاریابی و معرفی محصولات مقصد » که از نقطه نظر اولویت، مولفۀ از رتبۀ نهایی برخوردار است. همچنین از « برگزاري کارگاه ها و سمینارهاي تخصصی در زمینه گردشگري » نقطه نظر کیفیت، وضعیت تمامیاین مؤلفهها در منطقه چابهار، نامطلوب ارزیابی شد.